Μπορώ να ταξιδέψω και να πάω κατασκήνωση. Θα πάρω κανονικά δίπλωμα και θα οδηγώ όταν μεγαλώσω. Ο γιατρός μου θα μου μάθει ότι χρειάζεται για να μπορώ να αντιμετωπίσω κάθε περίπτωση. Πάντα θα έχω μαζί μου ένα μικρό χυμό σε περίπτωση που πέσει το σάκχαρό μου στο αίμα. Θα το καταλάβω γιατί θα ιδρώσω απότομα, ίσως τρέμουν λίγο τα χέρια μου και θα νιώσω κουρασμένος ή και εκνευρισμένος. Σε περίπτωση που πάθω σοβαρή υπογλυκαιμία και χάσω για λίγο τις αισθήσεις μου, ο δάσκαλος ή οι γονείς μου θα μου κάνουν μία ένεση που λέγεται γλυκαγόνη και θα με συνεφέρει μέσα σε λίγα λεπτά. Ίσως δεν έφαγα μετά την ένεση ινσουλίνης ή έκανα πολύ γυμναστική χωρίς να φάω τίποτα για πολλή ώρα, ή έκανα κατά λάθος παραπάνω μονάδες. Οι φίλοι μου ξέρουν ότι έχω διαβήτη. Η δασκάλα και ο γιατρός έχουν εξηγήσει στην τάξη τι είναι διαβήτης και γιατί χρειάζομαι ινσουλίνη. Πηγαίνω κανονικά ακόμα και σε εστιατόριο με τους γονείς μου. Απλά πριν φάω θα κάνω την ινσουλίνη μου με το στυλό μου. Δεν ντρέπομαι για αυτό. Μαθαίνω να ζω κάνοντας αυτό που πρέπει για να προστατέψω το σώμα μου. Έτσι ξέρω ότι δεν πρόκειται μετά από πολλά χρόνια να πάθω τίποτε από αυτά που έχω ακούσει ότι παθαίνουν οι διαβητικοί που δεν προσέχουν: προβλήματα με την όραση και την νεφρική τους λειτουργία, προβλήματα στα πόδια, στην καρδιά και τα μεγάλα αγγεία. Άλλωστε κάθε τρεις μήνες μετράμε στο μικροβιολογικό εργαστήριο την γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη που μας δείχνει και αυτή αν η ρύθμισή μου είναι καλή. Μία φορά το χρόνο βέβαια κάνω κάποιες εξετάσεις αίματος και πηγαίνω και στον οφθαλμίατρο για βυθοσκόπηση. Αλλά όλοι οι άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουμε ένα μικρό check-up μία φορά το χρόνο;